Tekenen kun je op zoveel manieren gebruiken. Een van mijn favoriete is Visual journaling. Dagboektekenen. Ofwel: op papier je dag (of week, maand, wat je ook wilt) vastleggen, in woord en beeld.
Waarom zou je dat eigenlijk doen? Omdat het heerlijk is om even de tijd voor en met jezelf te nemen. Omdat papier en pen zo fijn zijn om je te helpen overdenken. Omdat ik er altijd een helderder hoofd aan overhoud, nieuwe inzichten krijg, ideeën opdoe. Bovendien, als ik terugblader heb ik een overzicht van mijn dagen. Wat heb ik beleefd, meegemaakt, wat is me opgevallen? Als het is beschreven en getekend, blijft het me bij... Dit komende jaar heb ik besloten om méér met woorden te doen. Meer te schrijven, en dat ook met tekenen te combineren. Want we denken wel dat een beeld meer zegt dan 1000 woorden, maar die woorden zijn ook nodig om je beeld te begrijpen. Bovendien, ik hou van schrijven. Ik heb er speciaal een nieuwe agenda voor gekocht: een Hobonichi Techo met een dag per pagina (maar je kunt er net zo goed een schetsboek naar keuze voor gebruiken). Een lekker formaat, met fijn papier om op te schrijven én te tekenen (een grote frustratie van mijn Moleskine dagagenda van 2019, waardeloos papier om op te tekenen). Die agenda ligt op mijn werkkamer, waar ook allemaal tekenspullen bij de hand zijn. In de loop van de avond - ergens na het eten en voor het slapen gaan - ga ik boven zitten en neem 10 minuten de tijd om mijn dag de revue te laten passeren. Wat me opviel, wat ik wil vastleggen, dat schrijf en/of teken ik. En als ik weer eens geen puf heb, of er 'te laat' aan denk en ik geen tijd er voor meen te hebben: dan neem ik een korte adempauze, kies 1 pen en schrijf een paar woorden op over deze dag. Kost minder dan een minuut. Heb ik toch nog even dat moment voor mezelf, een herinnering voor later én ik sluit bewust de dag af. Wil je ook starten met Visual Journaling? In de afbeelding hieronder vind je mijn aanpak hiervoor. En op mijn Instagram-pagina plaats ik regelmatig voorbeelden van visual journals in mijn feed en stories. Maak het niet te groot(s), en geniet van het uitproberen en doe-maar-watten. Veel tekenplezier!
1 Comment
Zondag. Tijd om even te chillen en weer eens wat Skillshare lesjes te volgen. Gewoon omdat het leuk is en omdat ik er steeds weer wat van leer...
Vandaag een les van Timothy Goodman (van de Sharpie Art Workshop) en nog iemand. Gebaseerd op 'Quotes on shit'. Grappig hoe dat werkt, want nu komen er allemaal ideeën in mijn hoofd, wat ík er mee zou kunnen... Zo fijn hoe dat werkt, inspiratie vinden. Je hoeft het alleen op te zoeken, en het door je heen laten stromen. Het vindt zijn weg wel... Als je alles als één groot experiment ziet, kan er niets écht mislukken. Het wordt hooguit anders dan verwacht. Je denkt van tevoren altijd wel te weten waar je uit gaat komen. Uit wílt komen. En daar zit 't 'm in. In die verwachtingen, en hoe star je daar aan vasthoudt.
Mag je dan geen verwachtingen hebben? Natuurlijk wel. Als je ergens aan wilt beginnen - een droom, idee, plan, of gewoon een tekening - is de eerste stap dat je verwacht je het te kunnen dóen. Het kunnen volbrengen. Maar dáár mag het stoppen, wat mij betreft. Want anders gaan alle mooie lessen verloren. Of stop je met maken. Of begín je er sowieso niet aan. En dat is pas de échte mislukking... Dit is waarom ik teken, waarom ik een 'visual journal' bijhou. Sommigen zouden het een art journal noemen, maar art heeft voor mij een beladen betekenis. Want wat ís kunst nou helemaal? En mijn tekeningen zijn helemaal niet zo mooi als die van anderen, die échte kunstwerkjes in hun schetsboeken hebben gemaakt.
Ik teken niet iedere dag, en niet altijd 'naar het leven'. Het soort tekeningen van vandaag maak ik om mijzelf even helemaal in het hier-en-nu onder te dompelen. Vlak voor ik dit tekende, overwoog ik werkelijk om nog éventjes langs de tekenwinkel te gaan om wat nieuwe kleuren ecoline te kopen. Kleuren waarvan ik dacht die nú nodig te hebben. En dat terwijl ik kasten, laatjes, bakjes vól teken- en schilderspul heb, en een deel daarvan nog nauwelijks heb gebruikt. Als ik mezelf dwing om even stil te zitten - vooruit dan, met een kop koffie en een koekje - besef ik dat het énige wat ik nu nodig heb, een schetsboek en één pen (of twee) is. Dat bedenk ik terwijl ik een kop cappucino drink, het koekje eet en de verpakking voor mij leg. Er staan een Turkse zender aan, waar ik niets van versta, maar wat wel een vakantiegevoel geeft. Ondertussen teken ik de verpakking van mijn koekje. Lijn voor lijn. En het voelt voor langere tijd veel fijner dan nóg een potje ecoline kopen. Voor nú dan... |
|